سوالی که برام پیش میاد اینه که هنوز هستن آدمایی که وبلاگ بنویسن و وبلاگ بخونن؟ یا همه توعیتر و اینستاگرام باز شدن؟ این خاصیت نسل ماست که زود به زود یه چیزایی دلمون رو میزنه؟
گوشیای قدیمی دلمون رو میزنه! راه های ارتباطی قدیمی برامون راه ارتباطی املی ای محسوب میشه. با کلاس اونیه که فالوعر بالای اینستاگرام داشته باشه! با کلاس اونیه که توعیت هاش ریتوعیت بشه هزاران بار. با کلاس اونیه که رابطه هاش به روز باشه! نه فقط شکلش حتی فرد مقابل ش.
این خاصیت نسل ماست که هیچی راضی مون نمی کنه؟
و این خاصیت من عقب مونده ست که شاید صد سال دیر به دنیا اومدم و یاد گرفتم یه عرق داشته باشم به همه ی وابستگی های گذشته م؟
آدما! می خونید هنوز؟ یا باید متن ها رو به زور زیر عکس های اینستاگرامی به خوردتون داد؟
دروغ چرا! این همه بی مخاطب بودن دلیل زیادی برای خود من نمی ذاره که وبلاگ بنویسم. آدم دوست داره حرفای خیلی خصوصی ش رو بی مخاطب بزنه! و من سال ها این کار رو بی نام و نشان کردم. اما اگه بخوایم حرف بزنیم! بخونیم و خونده بشیم چی؟
راهی هست هنوز؟